១- បន្តរក្សាការពារខ្លួន តាមរយៈការរស់នៅជាមួយភាពប្រក្រតីតាមគន្លងថ្មី បន្តទទួលយកការចាក់វ៉ាក់សាំងទាំងដូសមូលដ្ឋាននិងដូសជំរុញ និងបន្តអនុវត្តវិធានការ៣កុំ ៣ការពារ។
២- បន្តយល់ដឹងពីគ្រោះមហន្តរាយ បន្តយកចិត្តទុកដាក់ព័ត៌មានគ្រោះមហន្តរាយ ព័ត៌មានព្យាករណ៍ និងប្រកាសព័ត៌អំពីហេតុការណ៍និងគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតមានដោយគ្រោះមហន្តរាយ។
៣- ម្ចាស់ការក្នុងការធ្វើសកម្មភាពកាត់បន្ថយគ្រោះមហន្តរាយជាបុគ្គលនិងគ្រួសារ តាមរយៈការចែករំលែកថវិកាចំណាយមួយភាគតូច ក្នុងការកែលម្អលំនៅឋាន បន្ទាប់ពីរងគ្រោះមហន្តរាយក្នុងករណីកើតឡើងជាយថាហេតុ។
៤- សម្រាប់វិនិយោគិន ធុរជន ម្ចាស់សហគ្រាស សូមវិភាជទុន បង្កើតប្រព័ន្ធការពារគ្រោះថ្នាក់ការងារ បណ្ដុះបណ្ដាលបុគ្គលិក និយោជិត កម្មករ ឱ្យយល់ដឹងពីគ្រោះមហន្តរាយ វិធីការពារ និងការជម្លៀសទៅកាន់ទីទួលសុវត្ថិភាព។
៥- គណៈកម្មាធិការគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយ ត្រូវសម្របសម្រួលរៀបចំគោលនយោបាយថ្នាក់ជាតិស្តីពីកិច្ចទទួលខុសត្រូវផ្នែកសង្គមក្នុងការគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយផ្នែកឯកជន។
៦- ក្រសួង ស្ថាប័ន និងភាគីពាក់ព័ន្ធ ត្រូវសហការជាមួយគណៈកម្មាធិការជាតិគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយ ផ្ដល់ព័ត៌មានឱ្យដឹងមុន ដើម្បីធានាថាសមត្ថកិច្ចនិងប្រជាពលរដ្ឋងាយរងគ្រោះបានទទួលសេវាផ្ដល់ព័ត៌មាននិងវិធានការប្រកាន់យកជាមុន។
៧- ក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច ក្រសួងកសិកម្ម រួមទាំងគណៈកម្មាធិការជាតិគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយ បន្តពង្រឹងនិងពង្រីកប្រព័ន្ធស្បៀងបម្រុងដើម្បីធានាថាប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះ នឹងត្រូវបានដោះស្រាយបញ្ហាសន្តិសុខស្បៀង។
៨- ក្រសួងការពារជាតិ អគ្គមេបញ្ជាការកងយុទ្ធពលខេរភូមិន្ទ ត្រូវបន្តសហការជាមួយគណៈកម្មាធិការគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយ ពង្រីកនិងពង្រឹងសមត្ថភាពកងប្រតិបត្តិការរុករកនិងសង្គ្រោះឱ្យទាន់ពេលវេលាលើគ្រប់មុខសញ្ញា។
៩- ក្រសួងស្ថាប័ននិងអាជ្ញាធរគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ ត្រូវត្រួតពិនិត្យនិងរៀបចំផែនការក្នុងការត្រៀមបម្រុងទុកមុននូវធនធានមធ្យោបាយ ធនធានសម្ភារៈ ក្នុងការជួយសង្គ្រោះពេលមានគ្រោះមហន្តរាយ៕
អត្ថបទ៖ រតនៈ